Հոդվածի հեղինակի ընկերը գիշերը հեռու ճամփորդությունից է ժամանել:
Չնայած ուշ ժամին՝ նա չէր ուզում քնել և ասում է, որ մինչև չպատմի՝ ինչ է տեղի ունեցել գնացքում, չի հանգստանա:
Ահա նրա պատմությունը.
«Հազիվ հասա գնացքին, պայուսակներս արդեն ընթացքից ներս նետեցի, քիչ մնաց՝ քիթս հարթակին հարվածեի, բայց այնուամենայնիվ, հասցրի:
Իմ վագոնում նստած էր մոտ 10 տարեկան երիտասարդ՝ գիրուկ, խնամված:
Դիմացի ներքևի մասում նստած էր մոտ 20 տարեկան աղջիկ՝ հին սվիտերով, տաբատով և վառ կապույտ հողաթափերով:
Նա գիրք էր կարդում և բոլորովին չէր արձագանքում շուրջը տեղի ունեցողին:
Իմ հարթակում նստած էր նրա մայրը՝ պայուսակները դասավորելով:
Ես սպասցի, մինչև նա ինձ նայեր և ասացի. «Խնդրում եմ, ես հարթակը չեմ ափսոսում, բայց քաղաքավարության համար կարող էիք թույլտվություն հարցնել»:
Ի պատասխան՝ կինը փնչացրեց և շրջվեց:
Հետո պայուսակը դրեց աղջկա կողքին, սկսեց այն դասավորել և վերջնագրի տոնով ասաց. «Աղջիկս, ես այստեղ կտեղավորվեմ՝ երեխայի կողքին, դու դեմ չե՞ս»:
Կինը պատրաստվեց տեղափոխվել հարևան ներքևի հարթակ, երբ աղջիկը ինչ-որ ոչերկրային ձայնով և հանգստությամբ ասաց. «Դեմ եմ…»:
Մայրը մի պահ ապշեց, բայց հետո ուշքի եկավ ու սկսեց իր իրերը դասավորել՝ ասելով. «Ես պետք է հետևեմ Միշենկային, հանկարծ նրա հետ ինչ-որ բան չպատահի, իսկ վերևից իջնելը երկար կտևի: Արի չկռվենք և տեղերը փոխենք»:
Աղջիկն ի պատասխան՝ հանգիստ, բայց հաստատուն ասաց. «Չենք փոխի…»: Ես մտածում էի, որ նա կսկսի պատմել, որ հատուկ նախապես տեղը պատվիրել է, որ դա իր խնդիրը չէ և այլն: Բայց ոչ: Աղջիկը պարզապես շրջվեց ու մեջքով պառկեց կնոջ բեռի վրա՝ ինչպես բարձի վրա՝ ձեռքից գիրքը ցած չդնելով:
Անսպասելիությունից մայրը խլեց պայուսակը՝ տեղ ազատելով, և միս Ձայնը պառկեց հարթակին ամբողջ հասակով: «Մանկահասակ սրիկա»,- հստակ փնփնթաց կինը և պայուսակը սեղանիկի վրա դնելով՝ վերև բարձրացավ: Այնտեղից նա շուտով շատ հաջող կերպով գցեց սանրը, որն աղջկա ճակատին ընկավ: Միս Ձայնը, չշեղվելով կարդալուց, սանրը հատակին գցեց:
Ճանապարհի առաջին երկու ժամը կինը հառաչում էր, տրտնջում, ցուցադրաբար անհարմար ձևով իջնում էր հարթակից՝ մարքրելու Միշենկայի քիթը, նրա ջերմափոխանակությունը կարգավորելու՝ ժիլետը կոճկելով և արձակելով: Բայց շուտով հասկացավ, որ միս Ձայնն անտարբեր էր իր տանջանքների նկատմամբ, այդ ժամանակ հարմարվեց վերևում և քնեց:
Դրանից հետո մի քանի ժամ մենք հանգիստ անցկացրինք: Ես ծանոթացա Միշկայի հետ, թղթախաղ խաղացի նրա հետ: Պարզվեց՝ նա նորմալ տղա է, միայն թե՝ գերհոգացության տակ:
Միս Ձայնը կարդում էր՝ արտաքին աշխարհից կտրված: Երեկո եկավ: Կինն արթնացավ և սկսեց հառաչել, որ իր որդին սովից կմեռնի: Իսկ Միշան, որը քիչ առաջ ինձ հետ մի քանի հացով նրբերշիկ էր կերել, ուսերը թոթվեց: Մայրիկն ասաց՝ նշանակում է՝ իսկապես քաղցած է:
Հենց այդ ժամանակ միս Ձայնը զուգարան գնաց: Վերադառնալով՝ նա տեսավ, որ իրեն ոչ մեծ տեղ են թողել պատուհանի մոտ, իսկ մնացած նստարանը զբաղված է տարաներով, թերմոսով և Միշայով:
Միս Ձայնն անցավ իր տեղը և հայացքը ուղղեց շարժվող անվերջությանը:
Ընթրիքի վերջում Միշան մինչև ականջները կուշտ էր: Նա միս Ձայնի հետ կիսեց եփած ձուն: Աղջիկը վերցրեց… Եվ այստեղ մայրը Միշային քաշեց ու խփեց միս Ձայնի ձեռքին:
Միս Ձայնը սեղանին վերադարձրեց ձուն՝ ասելով. «Ամեն ինչ ձերն է», հետո ձեռքերը սրբեց կնոջ կիսաշրջազգեստով…
Ինչ սկսվեց: Կինը կարծես սպասում էր դրան. սկսեց բղավել. «Կայարանի ճորտ, թերհաս հրեշ: Քո նմանների պատճառով երբեք և ոչինչ չի ընթանում ինչպես պետք է»:
Զայրույթի գագաթնակետին կինը հրեց միս Ձայնին: Այնպես, որ նա նույնիսկ գլուխը թեթևակի պատին հարվածեց: Տաքանում և հանդարտվում էր՝ սպասելով աղջկա արձագանքին:
Ես կածում էի, որ այդպիսի բանն արդեն հանդուրժել չի կարելի: Միս Ձայնը դանդաղ խոնրահվեց դեպի կինը՝ կարծես պատրաստվում էր նրա ականջին ինչ-որ բան ասել…
Դրանից հետո միս Ձայնը հյութալի, ի սրտե լիզեց կնոջ կզակից մինչև ճակատը՝ լղոզելով կոսմետիկան և թողնելով թքի փայլուն հետք:
Արդյունքը ջախջախիչ և ակնթարթային էր: Մայրը լռեց և սկսեց մատների ծայրերով այտը շոշափել: Հետո Միշային գրկեց, հանեց իր հարթակին, վազեց լվացվելու…
Միս Ձայնը բերանը սրբեց անձեռոցիկով և գեղեցիկ չորացրեց բերանի անկյունը: Այդ գործողությունն արդեն ինձ համար էր հաշվարկված, ու ես չդիմացա և թփթփացրի:
Մնացած ամբողջ ուղևորության ընթացքում կինը ոչ մի բառ չասաց աղջկա հասցեին:
Նույն կերպ լուռ նա և Միշան լքեցին վագոնն իրենց կայարանում: Իսկ միս Ձայնը նորից խորասուզվեց գրքի մեջ: Նրա ամբողջ տեսքը խոսում էր այն մասին, որ նա լքել է այս իրականությունը և շուտ չի վերադառնա: Ես նրան չանհանգստացրի…»:
1
2
3
4
5
1
2
3
4
5
2
3
4
5
