Թրամփը երկար չսպասեցրեց
ԱշխարհԼրագիր
Այն պահից ի վեր, երբ ԱՄՆ-ի եւ Ռուսաստանի նախագահները նոյեմբերի 11-ին համաձայնության եկան Սիրիայի հիմնախնդրի շուրջ, աշխարհում դիվանագիտական բուռն գործընթացներ ծավալվեցին, որոնց նպատակն էր հստակեցնել միջազգային իրավիճակը: Մերձավոր Արեւելքի, հետխորհրդային տարածքի ու Եվրոպայի բոլոր երկրները փորձում էին պարզել, թե ինչ կարող էր նշանակել Միացյալ Նահանգների եւ Ռուսաստանի համատեղ հայտարարությունը, համաձայն որի՝ սիրիական խնդիրը ռազմական լուծում չունի: Այդ երկրների կոնկրետ հայտարարություններն ու գործողությունները վկայեցին, որ շատ քչերն են հասկացել տեղի ունեցածի էությունը: Հնարավոր է՝ այդ իրավիճակի խորհրդանիշը ՀԱՊԿ գագաթաժողովն էր, որտեղ նրա անդամները լռելյայն ընդունեցին Հայաստանի առաջարկը՝ աջակցելու ԵԱՀԿ Մինսկի խմբին՝ ղարաբաղյան խնդրի առնչությամբ իր բոլոր սկզբունքներով ու մոտեցումներով հանդերձ: ՀԱՊԿ անդամ երկրների ինքնավստահ ավտորիտար առաջնորդների համար այս ամենը այլ կերպ, քան ցնցակաթված, չես անվանի: Բոլորը հանդարտվեցին՝ զգալով, որ մի բան այն չէ:
Մարդիկ հասկացան, որ իսլամական պետության եւ սիրիական ճգնաժամի երկամյա դյուցազներգությունն ավարտված է, եւ աշխարհը թեւակոխել է զարգացման մեկ այլ փուլ: Բայց շատ քչերն ըմբռնեցին այս արյունալի էպոպեայի իմաստը: Իսկ իրական արդյունքը քրդական գործոնի արդիականացումն էր եւ Ռուսաստան-Իրան-Թուրքիա քաղաքական եռանկյունու ձեւավորումը: Նորությունը միայն դա էր, մնացյալը մնաց իր տեղում: Բոլորը մոռացան իսլամական պետության մասին՝ հայտարարեցին, որ հարցը լուծված է:
շարունակությունը՝ կայքում