Արվեստաբան Էլլեն Օրեդսոնը պատասխանում է «Էրմիտաժի» շատ այցելուների մի հարցի: Իր միկրոբլոգում նա անդրադառնում է անտիկ աշխարհի տղամարդկանց արձանների սեռական օրգանը շատ փոքր քանդակելու թեմային: Հնագույն գրեթե բոլոր նմանատիպ քանդակներում տղամարդու օրգանը պատկերված է հանգիստ, ոչ էրեկցիոն վիճակում: Այդ պարագայում, իրականի համեմատ, քանդակներում անդամներն այնքան էլ փոքր չեն:
Կա նաև երկրորդ տեսակետ, և այստեղ Օրեդսոնը կենտրոնանում է Քենթ Դովերի «Հունական համասեռամոլություն» քանդակի վրա, որովհետև
Հույներն ավելի գնահատում էին փոքր առնանդամով տղամարդկանց` ասելով, որ մեծ առնանդամով տղամարդիկ առանձնանում են հիմարությամբ և հրեշավորությամբ:
Բնութագրական է, որ հունական առասպելաբանության որոշ կերպարներ (բրոնզի կամ մարմար) շատ տպավորիչ և միշտ էրեկցիայի մեջ գտնվող անդամով են:
Այդպես է պատկերվում նաև հունական դիցաբանության մեջ բերրիության աստված Պրիապոսը, որին Հերան անիծել էր` տալով մշտական էրեկցիոն վիճակ` միաժամանակ զրկելով սեքսով զբաղվելու կարողությունից: Օրեդսոնը գրում է. «Հին հունական քանդակները հավասարակշռության և կատարելության են հասցված: Զարմանալի չէ, որ դրանք փոքր առնադամով են: Մեծ առնանդամը քանդակագործության մեջ գրոտեսկային կլիներ և շատերի ծիծաղը կհարուցեր»:
Մեծ առնանդամը հին հույն տղամարդու կերպարի հետ այնքան էլ չի ասոցացվցում, որովհետև նրանք առաջին հերթին առանձնանում ու պարծենում էին իրենց խելքով:
1
2
3
4
5
1
2
3
4
5
2
3
4
5
