Չէ՞ որ «սաղս էլ հայ ենք»․ Վանո Սիրադեղյան
ՀասարակությունՀայ տխրահռչակ «ազգային» կուսակցությունը պատերազմի սկզբից մինչեւ ավարտ, Հայկական բանակի կազմավորման ծանրագույն ժամանակներում, դրսից կամավորներ գրելու փոխարեն, դասալքում էր զորակոչի տարիքի տղաներին եւ գործկոմների նախագահների հետ «ազգային համաձայնության» եկած՝ դասալիքներից սկաուտական ճամբարներ էր դնում Հայաստանի սարերում, սովորեցնելով հայրենասիրական երգեր, ուտեցնելով հումանիտար օգնության վաֆլի եւ հրաձգության վարժանքներ անցկացնելով: Թե պետական կառույցների առկայությամբ ինչու է կուսակցությունը կրակելու վարժեցնում պատանիներին, ոչ մեկի հայրենասիրական տանձին չէր այն ժամանակ․ չէ՞ որ «սաղս էլ հայ ենք»: Այդ հետո պարզվեց ինչու, երբ այդ ճամբարներից դուրս եկած սկաուտ թուլեքը հոկտեմբերի 27-ին խուժեցին Ազգային ժողով:
Քանի դեռ հայի ցաքուցրիվ միտքը չի ըմբռնում, որ պատերազմող երկրում կուսակցական զինյալ խմբերի առկայությունը ավելի վտանգավոր է, քան երկրորդ ճակատը, այս երկրից ոչինչ չի ստացվելու։ Քանի դեռ գոնե Հայաստանում չեն հասկացել, որ Տեր֊Պետրոսյանը ժամանակին ոչ թե կուսակցություն է փակել, այլ կասեցրել է ՀԱԲ֊ի ու Սարի թաղի Վրեժի ավազակախմբերի ձեւով պետության զինված ուժերին զուգահեռ այլ զորամիավորումներ ստեղծելու փորձը, թե´ նորանոր հեղաշրջումներ կլինեն, եւ թե´ նորանոր սկաուտներ կմտնեն՝ պառլամենտ ու կառավարություն գնդակահարելու։ Բայց ինչպե՞ս պիտի հասկանա հայությունը, եթե նրա ամենադատողունակ մասն անգամ դեբիլ մանկան քոքվածությամբ տարիներ շարունակ նույն երգն է զլել․ «Դուք նրանց հալածեցիք…», ոչ մի տարբերություն չտեսնելով զինված ընդհատակի ու երկրում լեգալ գործող կուսակցությունների գործունեության միջեւ։ Ինչո՞ւ դեբիլի քոքվածությամբ, ոչ թե թութակի։ Որովհետեւ թութակը նոր բան սովորում է, իսկ դեբիլը՝ ոչ։ Նաեւ՝ դեբիլը չի մեծանում։
Վանո Սիրադեղյան