Ղարաբաղյան գործընթացի փոփոխության բանալին
ՔաղաքականությունԱռաջին
Բանակցությունները շարունակվում են, և դրանք ձևական բնույթ չեն կրում՝ տարեվերջյան իր հեռուստահարցազրույցում հայտարարել էր Հայաստանի արտաքին գործերի նախարար Էդվարդ Նալբանդյանը՝ անդրադառնալով Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացին:
Հայաստանի արտաքին գործերի նախարարի այդ հայտարարությունը առաջին հայացքից հակասության մեջ է մտնում Երևանի այն դիրքորոշման հետ, թե՝ քանի դեռ սահմանին տեղակայված չեն հրադադարի պահպանման միջազգային մեխանիզմները, ու ձևավորված չէ վստահություն, բանակցությունն իմաստ չունի:
Եվ ուրեմն Նալբանդյանի հայտարարությունից հետո հարց է ծագում, թե ինչ բանակցության մասին է խոսքը, եթե շփման գծում վստահության մեխանիզմների ներդրման մասին կարծես թե որևէ բան հայտնի չէ: Իհարկե շփման գծում բարեբախտաբար հանգիստ է՝ համեմատաբար, հարաբերականորեն, բայց հանգիստ, և տա Աստված, որ այդ հանգստությունը պահպանվի նաև 2018 թվականի ընթացքում, բայց անգամ Սերժ Սարգսյանի մակարդակով հայտարարվում է, որ դժվար է կանխատեսել Ադրբեջանի ղեկավարության գործողություններն ու վարքագիծը: Հետևաբար Ալիևի հետ պայմանավորվածությունն ամենևին չի կարող լինել վստահության մեխանիզմ, այսպես ասած՝ փայտը ձեռքից գցելու հիմք կամ պատճառ:
Մյուս կողմից, սակայն, մենք կարծես թե ականատես ենք լինում մի քանի զուգահեռ գործընթացի, որը դե ֆակտո ստեղծում է մի իրականություն, երբ բանակցությունն ինքը մեխանիզմ է հրադադարի պահպանման համար: Այսինքն՝ բանակցություն, որպես այդպիսին, գործնականում չկա, կամ գոնե բանակցող կողմերն ու միջնորդները լավ են հասկանում, չբարձրաձայնվող համաձայնությամբ, որ չկա որևէ փոխհամաձայնության հեռանկար, բայց այդ բանակցությունն անհրաժեշտ է որպես քաղաքական գործընթաց, որը թույլ կտա կառավարել իրավիճակը: Եվ այդ իմաստով զուտ բովանդակային առումով բանակցություն, որպես այդպիսին, կա՛մ չկա, կա՛մ այն կրում է ձևական բնույթ, բայց որպես իրավիճակի կառավարման գործիք բանակցությունը ամենևին ձևական չէ:
շարունակությունը՝ կայքում