Մովսես Խորենացին ողբում է Դիանա Գրիգորյանի մեդալը
LifeՀեռուստատեսության բնագավառում բարեխիղճ և արդյունավետ աշխատանքի համար պրոդյուսեր, սցենարիստ, հաղորդավարուհի Դիանա Գրիգորյանը Նախագահ Սերժ Սարգսյանի կողմից պարգևատրվել է Մովսես Խորենացու մեդալով:
Մեղա քեզ, մեղա։ Տատս կասեր՝ Աստված էլ բեթարից ազատի։ Մի հատ եկեք պատկերացնենք Մովսես Խորենացուն ու հետո հիշենք Դիանա Գրիգորյանի պռոյեկտները, որոնք տարիներ շարունակ բավարարել են մասսայական, էժան ու հակաէսթետիկ մշակույթի կրող մեր ազգաբնակչության հոգևոր պահանջմունքները։
«Նռան հատիկ», «Առաջնորդները», «Ճակատագրի գերիներ» «Դժվար ապրուստ», «Դժբախտ երջանկություն», «Հարազատ թշնամի» և մի շարք այլ սերիալների սցենարիստն ու պրոդյուսերը հանդիսացող Դիանան իր ստեղծագործական դեբյուտն արեց «Իմ մեծ չաղ հայկական հարսանիքը» անունը կրող նախագծով, որն իր զավեշտալի ու ծաղր առաջացնող բովանդակությամբ կարող է մրցել միայն «Կիսաբաց լուսամուտների» հետ։
Սկզբունքորեն չի կարելի քննադատել Դիանա Գրիգորյանին էժանագին ու անորակ հեռուստատեսային արտադրանք թողարկելու համար, քանի որ այդ հաղորդումներն ու սերիալները իսկապես ամենառեյտինգայինն են Հայաստանում։ Բայց ամոթ է նրան շնորհել Մովսես Խորենացու անվան մեդալ, քանի որ այդ մեդալը պետք է տալ մշակույթի ասպարեզում բացառիկ ավանդ ունենալու համար։ Դիանան մշակույթ չի ստեղծում, նա մշակույթի հերն անիծում է։
Հ․Գ․ Հատված Խորենացու «Ողբ» ստեղծագործությունից․ Մ․Թ․ 5-րդ դար․
«Ո՞վ այսուհետև պետք է հարգի մեր ուսումը, ո՞վ պետք է ուրախանա իր՝ աշակերտիս առաջադիմությամբ, ո՞վ հայրական զվարճությունը պիտի արտահայտի՝ մասամբ իր որդուց հաղթվելով։ Ո՞վ պետք է զսպի առողջ վարդապետությանը հակառակ դուրս եկողների հանդգնությունը, որոնք ամեն բանով քանդված ու քայքայված շատ ուսուցիչներ են փոփոխում և բազմաթիվ գրքեր, ինչպես ասաց հայրերից մեկը, ամեն խոսքի առթիվ նրանք հավասարապես նեղանում են, և մարդկանց համար չար օրինակ են դարձնում մեզ ծաղրելն ու արհամարհելը, իբրև անհաստատ և որևէ պիտանի արվեստից զուրկ: Ո՜վ պետք է նրանց պապանձեցնի սաստելով և մեզ սփոփի գովելով և չափ դնի խոսքի և լռության»։
Նյութի աղբյուրը՝ այստեղ