Ինչու Մոսկվան չներեց Սերոբիչին
ՔաղաքականությունԱռաջին
88-ի շարժման առաջին ամիսներին Մոսկվայի և Երևանի կոմունիստական իշխանությունները փորձում էին վերահսկել այն` հարթակ ուղարկելով նոմենկլատուրային մտավորականների: Ըստ ամենայնի` կոմկուսում չէին գիտակցում, որ աշխարհը թևակոխել է երկրորդ աշխարհամարտից հետո ամենագլոբալ փոփոխությունների պատմաշրջանը, ու ավանդական մեթոդներով հնարավոր չէ կառավարել հասարակությանը, օրակարգ թելադրել տասնյակ, հարյուր հազարավոր մարդկանց, ովքեր Ազատության հրապարակում ձևավորում էին քաղաքացիական կամք, այլընտրանքային իշխանություն, որն ամեն օր ավելի էր բացահայտում կոմունիստական իշխանության սնանկությունը:
Նույնիսկ ՀԿԿ Կենտկոմի առաջին քարտուղար Կարեն Դեմիրճյանը, ով անտարակույս անցած հարյուրամյակում մեր իրականության ամենասիրված ղեկավարներից մեկն էր, ոչ ադեկվատ գնահատեց իրավիճակը: Նա թերևս հույս ուներ իր անձնական հեղինակության շնորհիվ կառավարելի պահել Ազատության հրապարակը, սակայն գերագնահատել էր իր ազդեցությունը կամ ավելի ստույգ` թերագնահատել էր հասարակության գործոնը: Կարեն Սերոբիչը նույնիսկ Ազատության հրապարակ եկավ, սակայն դա շրջադարձային եղավ այն իմաստով, որ Հայաստանի հասարակության վրա իր ազդեցությունը կորցրեց Հայաստանի կոմկուսի միակ հեղինակավոր գործիչը, որը մոսկովյան ու երևանյան կուսակցական էլիտայում թերևս միակն էր, որին ժողովուրդը պատրաստ էր լսել:
շարունակությունը՝ կայքում